Zorg om de zorg
We weten al enige tijd dat ouderenzorg onbetaalbaar wordt, dat kwaliteit en solidaire toegankelijkheid onder druk staan en dat er krapte op de arbeidsmarkt is of komt. En dat alles in een tijd van economische tegenwind. En we weten ook dat traditionele reflexen als "meer handen aan het bed" of "meer geld naar de zorg" hun kracht al lang hebben verloren. Extra handen zijn niet of nauwelijks te vinden en nog meer geld naar de zorg is niet realistisch. Nu al werken we ruim een dag per week voor onze zorgkosten.
Ook het krampachtig inzetten op marktwerking ("laat de markt zijn werk maar doen") of het verleggen van het probleem, van rijksoverheid naar gemeenten bijvoorbeeld, zijn hoogstens nuttig voor de rijksbegroting. Ondertussen wijzen partijen naar elkaar en leggen uit wat de ander verkeerd doet, of anders kan doen: "verzekeraars letten alleen maar op prijs en kosten, gemeenten hebben gewoon de capaciteit niet, de rijksoverheid gooit alleen maar ellende over de schutting, politici hebben slechts electoraal gewin voor ogen, zorgaanbieders zijn inefficiënt en er lopen te veel managers rond en de zorgconsument moet 'het' meer in z'n portemonnee gaan voelen".
We hebben in ons land van ouder worden een probleem gemaakt. We spreken over de gevolgen van de vergrijzing, over de grijze golf en in de pensioenwereld over het "langleven risico". We schrijven een vermogen aan menselijk kapitaal af zo rond de 62 jaar. En we hebben de zorg voor ouderen voor een heel groot deel overgedragen aan instituties. "Hier heeft u mijn moeder, regelt u het verder?" was het veelzeggende thema van een recent door Actiz georganiseerd debat over 'het nieuwe ouder worden'.
U moet ingelogd zijn om het gehele artikel te kunnen lezen.
