Het prachtige boek The Heart of Power van David Blumenthal geeft inzicht in de dynamiek die dit oplevert. Het beleid van de presidenten van de VS, vanaf Roosevelt tot George W. Bush passeert er de revue, maar dan verbonden met hun persoonlijke zorgervaring. Dat levert soms zelfs ontroerende taferelen op; zoals bij Nixon. Hij zag als kind zijn broers overlijden aan tbc en zijn moeder bijna bezwijken onder de last. Het verklaart zijn intensieve en verdienstelijke betrokkenheid bij de zorgpolitiek.
Obama ontbreekt (nog) in het boek. Maar wie de hoofdstukken op zich heeft laten inwerken, kan niet anders dan tot de conclusie komen dat Obama met zijn zorghervormingen de geschiedenisboeken zeker gaat halen. Wat voorgangers niet lukte, kreeg hij voor elkaar: een algemene verzekering voor de Amerikanen. Minder bekend, maar minstens zo belangrijk is de shift in de aanpak om de zorgkosten in de hand te houden.
Juist door betere zorg te leveren, kunnen we kosten besparen. Goede zorg levert minder zieke mensen op. Minder complicaties en dus minder behandelingen.
Is Saving Lives, Saving Costs de toverformule? Voor een kabinet en een minister van VWS lijkt het te mooi om waar te zijn. Je hoeft geen lastige bezuinigingen meer door de Kamer te loodsen, maar kunt varen op het medische kompas, op een betere zorg. Maar daar ontstaan tegelijkertijd ook de vragen. Ten eerste: is het wel waar? In de tweede plaats: als het al waar is, hoe zorg je er dan voor dat het realiteit wordt? Bij de beantwoording is het zinvol te onderscheiden tussen vermijdbare zorg en onnodige zorg.
U moet ingelogd zijn om het gehele artikel te kunnen lezen.
