Gevoelde urgentie
Deze zorgaanbieders hadden de behoefte om de tobberigheid achter zich te laten en de stap naar de toekomst te maken. Heel wat zorgaanbieders bezochten VWS met een duidelijke stip aan de horizon voor hun organisatie. Natuurlijk had elk van deze zorgaanbieders een eigen aanleiding en waren hun visies verschillend. Wel waren er enkele zichtbare ‘rode draden’ in wat de zorgaanbieders wilden: meer regelruimte op de werkvloer, meer cliëntgerichtheid, minder management, lagere kosten enz. Terwijl veel van de zorgaanbieders wel die stip op de horizon zetten, keken zij ook naar de overheid om de stip te bereiken. Natuurlijk wilden de zorgaanbieders niet dat de overheid het over zou nemen, men wilde dat de overheid kennis zou aanreiken over de stappen op weg naar de stip aan de horizon.
Ook voor de overheid een bijzondere ervaring: er was in de jaren daarvoor enorm geïnvesteerd in de ontwikkeling van kennis voor zorgaanbieders, om die stip dichterbij te brengen. Er waren programma’s voor dementie, ouderen, wijkverpleegkundigen, de noodzakelijke transitie en misschien nog wel meer. Naast de vele overheidsinvesteringen waren er bovendien minstens zoveel vernieuwingen bij de zorgaanbieders zelf. Heel veel kennis was er wel, maar slecht ontsloten. Tenzij je de weg heel goed wist, was die kennis nauwelijks vindbaar of zo uitgewerkt dat de werkvloer er niet veel mee kon. Met ‘In Voor Zorg!’ wilde de overheid al die bestaande kennis ontsluiten en geven aan de mensen waarvoor het bedoeld is: zorgaanbieders, professionals en anderen die vooruit willen.
U moet ingelogd zijn om het gehele artikel te kunnen lezen.
