Het is bekend. Wanneer je met je auto in een slip raakt: ‘niet naar de vangrail kijken’. Daar wil je niet heen, doe je dat wel ga je ertegenaan. De politiek spreekt vanaf die jaren ’80 over bezuinigingen in de zorg. Simons, Dunning en wie niet al hebben naam gegeven aan het zoveelste voorstel om te bezuinigen. Waarom zou je denken. Me dunkt, die 16 miljard van toen was zo gek nog niet. Maar nee hoor eindeloos zijn de werkers in de zorg opgezadeld met plannen die maar één doel hadden. Bezuinigen. En da’s niet echt gelukt, zullen we maar zeggen. Als je alleen maar over geld en niet over zorginhoud kunt spreken moet je niet raar opkijken als blijkt dat het daar alleen maar over gaat. Wie heeft toch die volstrekt idiote structuur bedacht om de gemeenten grote delen van de zorg te geven? De zorginhoud mochten de gemeenten zelf bedenken. Maar die doen dat niet, die zijn alleen maar bezig met de kosten. Even niet opgelet dus. Gevolg is wel dat nu niet alleen de politiek, maar werkelijk iedereen, met de centen bezig is. Werkelijk duizenden functionarissen laten zich dik betalen en gebruiken hun tijd om anderen ervan te betichten dat ze te dure medicijnen leveren en anderen die te veel zouden verdienen. Politici die hard roepen dat het geld niet goed besteed wordt om zodra ze uit de politiek vertrekken een goed betalende functie te pakken bij een of andere stichting die iets vaags doet.
De artsen hadden altijd al een zekere reputatie van grootverdieners. Goed, dat waren er niet zo heel veel en daarmee te overzien. Nu echter zijn ook de verpleegkundigen en verzorgenden die weg op gegaan. En terecht. Waarom zij wel en wij niet? Een beroep op die beroepsgroep, om dit niet te doen, is redelijk aan dovemans oren. En terecht. Het aantal ZZP’ers stijgt almaar door. Daarmee de kosten verder opdrijvend. Wouter Koolmees doet een poging om de ZZP-constructie zo niet onmogelijk dan toch moeilijker te maken. Krijgen we die al te veel eisende groep weer onder controle zal hij denken. Gaat niet lukken. De geest is uit de fles. De zorg met zijn meer dan 100 miljard is een nationale ruif geworden, waar mensen die erbij kunnen naar hartenlust uit mee eten. Als je bedenkt hoeveel stichtingen, verenigingen, zorgkoepels van zorgkoepels, federaties, commissies van commissies en verder zinloze onderzoeken, door met name de politiek bedacht zijn, word je heel duizelig. Ook de zorginstellingen zelf maken zich aan dit soort waanzin schuldig. In die jaren ’80 had je een directeur en een raad van bestuur voor het toezicht, punt. Nu directie, raad van bestuur, raad van toezicht en een enkeling heeft zelf daar nog weer een superstructuur van bestuurders boven gezet. Het kan, dus we doen het. Ondertussen voegen we niets toe maar verdienen toch minimaal maximaal WNT. Toch niet raar als de werkers denken, wacht dat kunnen we ook. De zorg is ook al zo’n mooi paradijs voor allerhande politici al of niet gesjeesd, die een plekje moeten krijgen. Burgemeester en als dat er even niet is nou dan word je toch voorzitter van een stichting binnen de zorg? En als er even geen stichting is, nou dan richten we er toch gewoon eentje op?
Ik zou zeggen, op naar de 150 miljard en niet zeuren dat dit toch echt niet kan. Je vraagt, wat je smeekt, erom zou mijn moeder zeggen.