TE VEEL ZORG IS ERGER DAN TE WEINIG ZORG
De mens is een holistisch geheel. Psychische omstandigheden hebben een directe invloed op de lichamelijke condities. Oorspronkelijk waren verpleeghuizen opgezet om te revalideren en te cureren, een soort namaakziekenhuizen dus. Het zijn uiteindelijk woonvoorzieningen geworden voor cliënten, “patiënten”, met handicaps waar weinig aan te doen is. De grootste boosdoeners bij deze mensen, ook die nog thuis wonen, zijn eenzaamheid en depressies. Mensen worden veel ouder en hebben dus meer kans op het sterven van hun partner en alleen blijven. Zij hebben ook minder kinderen, die daarbij nog mobieler zijn en vaak niet dichtbij wonen. Ouderen zijn ook terecht gekomen in een multiculturele en veranderende wereld. Daardoor hebben zij het gevoel geen grip meer te hebben op hun leven. Aan eenzaamheid en depressies valt door het vigerende medisch/hygiënische korte termijn financieel gerichte systeem weinig te doen. Eenzaamheid en depressies hebben echter wel op iets langere termijn grote financiële gevolgen. Als men nergens meer zin in heeft, wordt men minder actief en verliest al snel functies. Deze lacunes moeten in ons huidige systeem worden goed gemaakt door dure zorg. Bij een goede aanpak zou deze zorg eigenlijk niet nodig zijn. Zorg is soms noodzakelijk en goed, maar te veel zorg is, net zoals te weinig zorg, weer slecht.
Een zorgsysteem moet, vreemd genoeg, eigenlijk in principe niet zorgen, maar de mogelijkheid faciliteren dat mensen voor zichzelf kunnen zorgen. In vakjargon ‘helpen met handjes op de rug’. De grote vraag wordt dan hoe moet je een geluksgerichtsysteem, dat op een prettige manier zorg voorkomt en natuurlijke zelfzorg mogelijk maakt, vormgeven?
U moet ingelogd zijn om het gehele artikel te kunnen lezen.
